دانلود فیلم: سرزمین فردا (2015)

دانلود فیلم: فیلم "سرزمین فردا (2015)" روایت شخصی به نام کِیسی است که به همراه فرانک و آتنا، تصمیم می‌گیرند تا در ماموریتی خطرناک و پر حادثه، به راز مکانی مرموز در فضا و زمان پی ببرند. اما …

نقد جامع فیلم "سرزمین فردا (2015)":

کلاژ جالبی از لحظات و ايده‌های جستجوی داستانی قدرتمند و پايانی منسجم است. برای مدتي، پيچيده بودن داستان اصلاً اهميتی ندارد. ماجرا مانند يک معمای جيگساو به نظر می‌رسد که ما را دعوت به حلش می‌کند. اين قسمت جالب ماجرا است. با اين حل، وقتی که جواب معما داده می‌شود، برخلاف انتظار تأثير زيادی بر جای نمی‌گذارد و وقتی که پای دو ربات راکم ساکم به فيلم باز می‌شود، مشخص می‌شود که فيلم سازها دقيقاً نمی‌دانند که چگونه اين سفر اديسه وار را بايد به سر منزل مقصود برسانند. صحنه های پايانی چندان منطقی نيستند و يک فيلم به هر حال تخيلی را به اثر نااميد کننده ديگری در فصل پرفروش تابستان تبديل می‌کنند. «سرزمین فردا» بيشتر يک فيلم هنری است تا يک اثر همه پسند، اگرچه چند صحنه اکشن برای افزايش ذائقه مولتی پلکسی به فيلم اضافه شده‌اند. با اين حال، «فردا آباد» تفکری است درباره اين که چگونه نگرش انسان آينده مدام در حال تغيير است. فيلم روی رابطه بی پايان ما با آخرالزمان تمرکز می‌کند. مفهوم انقراض دسته جمعی ما را نمی‌ترساند؛ بلکه يکی از جنبه‌های اصلی فيلم را تشکيل می‌دهد. در پايان، اين فيلم درباره نجات انسانيت از دست خودش و متقاعد نمودن ما از اين که آرماگدون امری عادی نيست می‌باشد. حدود سی دقيقه طول می‌کشد تا بتوانيم قطعات مختلف داستان بِرَد بِرد، نويسنده و کارگردان، و همکار نويسنده‌اش ديمون ليندلوف را کنار هم بچينيم. پسرک تيزهوشی و مبتکری که نخستين بار در نمايشگاه جهانی سال ۱۹۶۴ ديده ايمش بزرگ شده و به مخترع واقع گرایی به نام فرانک واکر (جرج کلونی) تبديل شده است. او آينده را ديده است و با اطمينان صد در صد می‌داند که آينده روشن نيست. در مقابل فرانک، کيسی نيوتن (بريت رابرتسون)، قرار دارد که حاضر نيست عينک خوش بينی را از جلوی چشمانش بردارد. او به آينده‌ای اميدبخش، روشن و زيبا اعتقاد دارد. فرانک و کيسی به ديدن دنيای جذاب فردا آباد می‌روند- آرمان شهری برای دانشمندان و ايده‌آل گراهایی که در هستی ديگری قرار دارند- منتها در زمان‌های مختلف و بنا بر دلايل گوناگون. کيسی اميدی به بازگشت ندارد و فرانک هرگز نمی‌خواهد که برگردد. تنها وجه مشترک اين دو، يک دختر اندرويدی به نام آتنا (رافی کسيدی) است که اعتقاد دارد سرنوشت دنيا به دست اين دو نفر است. شايد من ديرتر از ديگران به اين نتيجه رسيده‌ام، اما فکر نمی‌کنم که ليندلوف بداند که ماجرا چگونه ختم می‌شود. بخش اعظمی از فيلم «فردا آباد» تجربه خيلی خوبی از يک کار علمی تخيلی است. جلوه‌های بصری آن تأثيرگذارند، رازآلود بودن فيلم ما را درگير می‌کند و شخصيت‌ها دوست داشتنی هستند. چند مورد کوچک نيز وجود دارند- فيلم کمی سعی می‌کند تا اتفاقات غيرقابل توضيح مانند سفر در زمان را توضيح دهد و رابطه بين فرانک و آتنا تا حدی کشف می‌شود- اما تا قبل از ۱۵ دقيقه پايانی فيلم داشتم از اين سواری لذت می‌بردم. نمی‌توانم به کار بِرد انتقاد نکنم، اما کار قبلی‌اش خوب بود؛ از کارگردان فيلم‌هایی مانند «غول آهنی»(The Iron Giant)، «شگفت انگيزان»(The Incredibles)، و «مأموريت غيرممکن ۴»(Mission: Impossible - Ghost Protocol) انتظار بيشتری داشتم. به خوبی می‌توان تأثير و نفوذ استيون اسپيلبرگ را در «فردا آباد» احساس کرد. اين از آن دست فيلم‌هایی است که يک اسپيلبرگ جوان تر و قبل از ساخت «فهرست شيندلر»(Schindler's List) ممکن بود بسازد. اين فيلم بيشتر به «هوک»(Hook) نزديک است تا به «برخورد نزديک از نوع سوم»( Close Encounters of the Third Kind)، اما شکی نيست که تلاش برد برای ادای دين به اسپيلبرگ به اندازه «سوپر ۸»(Super 8) جی جی آبرامز موفق نبوده است. هالوی/halo ديزنی نيز مويد اين قضيه است. نه تنها اين فيلم به افتخار يکی از معروف‌ترين مناطق سلسله جادو نامگذاری شده است (گرچه هر گونه رابطه‌ای ورای عنوان و چند سرنخ بصری بسيار رقيق است)، اما ارجاعات زيادی به جديدترين اثر ديزنی (جنگ ستارگان) وجود دارد. جرج کلونی نقشی را بازی می‌کند که ايفايش با چنين کيفيتی تنها از او و تام هاردی بر می‌آيد. بلافاصله او در دلمان جا باز می‌کند چون او جرج کلونی است، ولو اين که شخصيت فرانک اندکی لئيم است. چنين بازی دقيقی برای فيلمی مانند اين اندکی زيادی است؛ حضور قابل اطمينان او کافی است. رافی کسيدی، يک بازيگر بريتانيایی جوان که بيشتر کار تلويزيونی کرده است، هيچ مشکلی در همراهی با کلونی در صحنه‌ها ندارد و به خوبی از پس آن بر می‌آيد. تقريباً عدم پيشنهاد تماشای اين فيلم برايم دردناک است. اين فيلم برخلاف بيشتر فيلم‌های سری کاری است. رويکرد عجولانه‌ای ندارد و به ترکيب دلپذيری از هوس، شوخی و جديت دست يافته است. برخی نوستالژی‌های دوران کودکی را به يادمان می‌آورد و با ديدن ترديدهای يک نسل قبل‌تر به آينده لبخند به لبمان می‌آورد. اما متأسفانه چنين دقتی در بيست دقيقه پايانی فيلم که حاصل تلاش ۱۱۰ دقيق قبل را به باد می‌دهد لحاظ نشده است. اين نقص باعث شده که «فردا آباد» بيشتر نااميد کننده باشد تا بد.

منتقد: جیمز براردینلی