دانلود فیلم: دانکرک (2017)

دانلود فیلم: فیلم "دانکرک (2017)" در جنگ جهانی دوم اتفاق می‌افتد و درباره‌ی تخلیه نیروهای بریتانیا ، فرانسه و بلژیک از شهر دانکرک در فرانسه می‌باشد. در جریان این عملیات تاریخی بیش از ۸۰۰ قایق نظامی ارتش بریتانیا جان دست‌کم ۳۳۵ هزار سرباز انگلیسی و فرانسوی را که در محاصره ارتش آلمان‌ها گرفتار شده بودند، نجات دادند و …

نقد جامع فیلم "دانکرک (2017)":

نولان کارگردانی‌ست که در هزاره‌ی سوم تحسین بسیاری از منتقدان و مخاطبان را به خود جلب کرده و ثابت کرده که یک‌ کارگردان گیشه‌ایِ هالیوودی نیست، هرچند فیلم های‌اش میتواند گیشه را هم در دست بگیرد. از طرفی، بوده‌اند منتقدانی که همانند تارانتیوی دهه نود نولان را قبول نکرده و سینمای او را جدی نمی‌گیرند. انگار بدشان می‌آید مخاطب هم سرگرم شود و هم فیلم خوب ببیند. نولان کارگردان کار بلدی‌ست که فیلم های‌اش بسیار درخور تامل‌اند. اوست که برعکس ادعای برخی که سینما با این‌گونه فیلم‌های هالیوودی مرده است، می‌کوشد سنت فیلم سی‌و‌پنج میلی‌متری و نگاتیوی را حفظ کند و بیشتر از هر منتقدِ نگرانی، به سینما کمک می‌کند. اما «دانکرک»؛ فیلم با تمام کارنامه‌ی کارگردان متفاوت است. چون ایده متفاوت است، این بار داستان بر پایه‌ی واقعیت است. نولان دست به تجربه‌ای خطرناک زده٬ زیرا که برگ برنده خود را ندارد؛ ذهن خلاق‌اش ... نولان کارگردانی‌ست که خود فیلم‌نامه‌اش را می‌نویسد و همان‌قدر که کارگردانی بزرگ و قابل‌توجه است، نویسنده‌ی قدرتمند و خوش فکری هم هست. اما تمام فیلم‌نامه هایش یک ویژگی شاخص دارند؛ تخیل؛ و «دانکرک» فاقد آن است. انتخاب داستان «دانکرک» برای روایت، برای نولان چالش بزرگی‌ست زیرا که توانایی او را در این که آیا بدون داستان های پر حادثه و فانتزی و هم او کارگردان خوبی‌ست یا نه، به چالش می‌کشد. نولان دست خالی به مصاف این چالش می‌رود، فیلم‌نامه اش شخصیت اصلی ندارد، آنتاگونیست‌اش (آلمانی ها) هیچ‌وقت دیده نمی‌شوند، از دیالوگ کم استفاده شده و اکشن هم به آن صورت در فیلم نیست. همه‌ی این‌ها دست نولان را برای روایت جذابی از محاصره چهارصد هزار سرباز انگلیسی در سواحل دانکرک می‌بندد. فرم روایی اثر بدین گونه است که یک هفته از محاصره سربازان در ساحل، یک‌ روز از سفر پیرمرد انگلیسی (مارک رایلنس) با کشتی و یک ساعت از نبرد هوایی خلبان انگلیسی (تام هاردی) را در زمان سینمایی دو ساعت روایت می‌کند. اما روند داستان، ریتم و جایگاه وقایع در داستان، به گونه‌ایست که هیچ‌کدام احساس نمی‌شود. نه محاصره نفس‌گیر سربازان در ساحل، نه حوادث درون کشتی و نه تعلیق نبرد آسمانی خلبان. مخاطب که در طی سال‌ها انتظار های‌اش بالا رفته و نولان را می‌شناسد، جا می‌خورد. چون خبری از تلفیق فرم روایی با محتوا مانند شاهکاری مثل «ممنتو» نیست. «ممنتو» در مورد ماهیت و نسبیت حقیقت است و این‌که تا چه حد می‌تواند وارونه باشد و داستان وارونه روایت می‌شود! یا روایت توئیستیِ «پرستیژ» که به سان جادو مخاطب را تا لحظه آخر فریب می‌دهد و داستان دو جادوگر را روایت می‌کند. یا شخصیت پردازی جوکر در «شوالیه تاریکی» و ریتم تند داستان و نشان دادن ضعف بتمن و بیان کردن مفاهیم فلسفی-سیاسی که پایه های ژانر ابرقهرمانی را لرزاند. پایان محسور کننده «سرآغاز» و نقطه‌ی اوج مبهوت کننده‌ی «بین‌ستاره‌ای»، همه و همه نشات گرفته از خلاقیت ذهن نولان بوده و در «دانکرک» خبر از هیچ‌کدام از این ویژگی ها نیست. چون از خلاقیت خبری نیست و پای تعهد به تاریخ و واقعیت در میان است. نولان در «شوالیه تاریکی»، «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» و «بین‌ستاره‌ای» از دوربین های آی‌مکس استفاده کرد، به طوری که چند نما از شهر گاتهام یا سیاره و تجهیزات فضایی در «بین‌ستاره‌ای» را با این دوربین گرفت. که به جا بود و در کلیت فیلم خوب عمل می‌کرد. اما در «دانکرک» کات‌های پی در پی از فرمت های آی‌مکس به هفتاد میلی‌متریِ مرسوم و برعکس، ذهن مخاطب را به هم می‌زند. شاید مخالفان بگویند در سالن سینما های مخصوص آی‌مکس این مشکل وجود ندارد و در صفحه نمایشگرها به وجود می‌آید. باید گفت در سینما هم محسوس است اما کم‌تر، و این را هم باید قبول کرد که امروزه قشر عظیمی از مخاطبان فیلم را در خانه خود و در تلویزیون یا کامپیوتر خود تماشا می‌کنند. مونولوگ آخر فیلم، که جز همیشگی فیلم های نولان است، به هیچ‌وجه درخشانیِ مونولوگ های پایانی فیلم های «ممنتو» یا «شوالیه تاریکی» را ندارد، برخلاف آن ها، این مونولوگ درون‌مایه‌ی فیلم را در میان جمله های فلسفی ندارد و بیشتر شبیه بروز احساسات ناسیونالیستی کارگردان است. موسیقی و صداگذاری فیلم از وجوه مثبت فیلم است و هانس زیمر مثل همیشه و تکنیکی تر از همیشه دست به ساخت اثری تحسین برانگیز زده است. سعی بر این بود که جایگاه «دانکرک» در کارنامه‌ی نولان و نسبت آن با مسیر فیلم سازی او نیز بررسی شود. نولان بارها ادای دین خود به کوبریک را نشان داده، چه در فیلم ها و‌ چه در مصاحبه های‌اش. معلوم است می‌خواهد قدم در راه او بگذارد. با ساخت فیلم در ژانر های مختلف و با امضای موجود. تا «دانکرک» این عمل بی نقص بود و رویای نولان محقق شده بود اما با مقایسه «دانکرک» نولان و «غلاف تمام فلزی» کوبریک می‌توان به گسست این رشته پی برد. نولان می‌توانست موضوعی را انتخاب کند که با ذهن و سینمای‌اش نزدیکی داشته باشد، همان‌گونه که در ژانر ابرقهرمانی، هیچ کاراکتری مانند بتمن و جوکر، پتانسیل تبدیل شدن به فیلمی فلسفی-سیاسی را ندارند و نولان هم دقیقا این را فهمید و این کمیک بوک را برای ساخت انتخاب کرد. یا تارانتینو که فیلمی درباره جنگ جهانی دوم ساخت اما کاملا ساختگی و متفاوت با ژانر مذکور یعنی جنگی بود. او آدم جاه‌طلبی است. این را خودش در مصاحبه گفته. او بازی با ژانر را خیلی دوست دارد و چند بار این کار را در ژانر تریلر روانشناسانه، «ممنتو»، ابرقهرمانی «شوالیه تاریکی» و فانتزی، «سرآغاز»، انجام داده، اما در ژانر جنگی شکست خورد. همان‌طور که گفته شد تارانتیتو این اشتباه را نکرد و امضای خودش را بر ژانر جنگی با «حرام‌زاده‌های لعنتی» زد. و در پایان باید بگوئیم، نولان بدون تخیل، همانند هیچکاک بدون تعلیق یا کوبریک بدون پرسپکتیو است. او بدون تخیل امضای سینمای‌اش را ندارد.

منتقد: مسعود حسن‌زاده // منبع: سایت نقد فارسی