دانلود فیلم: کشتی جنگی (2012)

دانلود فیلم: فیلم "کشتی جنگی (2012)" داستان یک ناوگان نیروی دریایی است که یک روز که در حال تمرین هستند، ناگهان سر و کله موجودات فضایی پیدا می‌شود که می‌خواهند همه جا را بدون دلیل نابود کنند. حال این کشتی جنگی وظیفه می‌یابد تا با آنها مقابله کند، اما …

نقد جامع فیلم "کشتی جنگی (2012)":

«کشتی جنگی/Battleship» فیلمی پرهزینه و پر زرق و برق است که گونه های مختلفی از جدیدترین تکنیک های جلوه های ویژه به شکلی نابهنجار و ناهماهنگ در آن به کار رفته است. داستان این فیلم (به نوعی) از یک بازی به همین نام گرفته شده که زمانی سرگرمی نوجوان ها بود و با مداد و کاغذ شطرنجی انجام می شد. شکی نیست که سازندگان «کشتی جنگی» پیش از شروع کار، فیلم های قدیمی زیادی را به دقت بررسی کرده اند. دلیل اینکه پس از دیدن فیلم به چنین نتیجه ای می رسیم این است که به نظر می رسد در ساخت فیلم عناصر خیلی زیادی را از همان فیلم ها وام گرفته اند. «کشتی جنگی» جدیدترین پروژه فیلمسازی شرکت اسباب بازی سازی «هاسبرو/ Hasbro» است و طرح داستانی آن همانقدر دور از جاه طلبی و بلندپروازی ست که ماکارونی به عنوان غذای اصلی، غذایی شناخته شده که صرف آن راحت و بی دردسر است و آنچنان هم مقوی و مغذی نیست. به احتمال زیاد طی دیدن این فیلم به دفعات به یاد فیلم هایی چون «روز استقلال/ Independence Day»، «آرماگدون/ Armageddon»، «نبرد دنیاها/ War of the Worlds» و شماری دیگر از فیلم هایی می افتید که داستان آنها مربوط به فضا و موجودات فضایی است. این موضوع خود گواه این است که حدس زدن چگونه پایان یافتن فیلم کار سختی نخواهد بود. نیروی دریایی ایالات متحده در کنار گروهی از متحدین خود در جزایر هاوایی مشغول تمرینات نظامی هستند و در همین حین گروهی از موجودات فضایی دشمن خود سوار بر سفینه های فضایی غول آسای خود سر می رسند و روی آب های اقیانوس فرود می آیند. تجهیزات نظامیِ نیروی دریایی به هیچ وجه در حدی نیست که آنها بتوانند در مقابل مهاجمان از زمین دفاع کنند. اما، خدا را شکر، یک افسر تازه وارد و قانون شکن (با بازی تیلور کیچ/Taylor Kitsch) و دختر یکی از دریاسالاران (با بازی بروکلین دکر/ Brooklyn Decker) و چندین قهرمان موقتی دیگر حضور دارند که شهامت و عظمت ناگهان سرتاپای آنها را فراگرفته و به تدریج راهی برای غلبه بر این مهاجمین به ظاهر شکست ناپذیر پیدا می کنند. حتی «ریحانا/Rihanna» که در نقش یک افسر جزء ظاهر شده که در استفاده از اسلحه های بزرگ مهارت دارد، به کمک آنها می آید. فکر نمی کنم هیچ یک از افرادی که برای دیدن این فیلم (به کارگردانی پیتر برگ/ Peter Berg) به سینما می روند، به عدم وجود هرگونه ظرافت و نکته سنجی در فیلمنامه و نقش آفرینی ها اهمیتی بدهند، اما اگر سازندگان کمی بیشتر به این دو وجه اهمیت می دادند فیلم در جایگاه بهتری قرار می گرفت. اغلب بازیگران در ایفای نقش خود ضعیف عمل کرده اند. اگر قصد دارید داستان فیلم خود را برپایه ی همان کلیشه ی شخصیت بی نظم و قانون شکن بنا کنید، بازیگر نقش اول فیلم باید این خصوصیات را نمایان کند. بازی تیلور کیچ آنقدر معمولی و یکنواخت است که بعید می دانیم این نقد آفرینی به یاد کسی بماند. «لیام نیسون/Liam Neeson» در نقش دریاسالار آنچنان که باید و شاید سرسختی از خود نشان نمی دهد و همین تعریف درباره ی او و سایر اعضای گروه نجات دهنده ی دنیا نیز صادق است. یکی از این افراد «جسی پلیمونز/Jesse Plemons» است که در مجموعه ی تلویزیونی «Friday Night Lights» بازی جذابی از خود به نمایش گذاشت اما در این فیلم بازی او بیشتر آزاردهنده است. انگار جزئیات داستانی وام گرفته شده از فیلم های دیگر و شخصیت های ضعیف پرداخت شده کافی نبودند که فیلم بی شرمانه دست به اقداماتی می زند که واکنش مخاطب در برابر آن از پیش روشن است. منظور تجلیل های پیاپی از نسل برجسته ی تاریخ آمریکا (نسلی که کودکی و نوجوانی خود را در دوران افسردگی عظیم گذراندند و پس از آن راهی جنگ جهانی دوم شدند) و بزرگداشت مقام کهنه سربازان مجروح شده در جنگ های اخیر است. همه این موارد دست به دست هم می دهند تا دقایق پایانی فیلم داستان به شکلی تغییر مسیر دهد که حتی برای یک فیلم علمی تخیلی هم غیرمحتمل می نماید. اگر از این نوع تغییرات ناگهانی مضحک و غیرمنطقی هیجان زده می شوید، پس این فیلم را برای شما ساخته اند. اما احتمال دارد که آخر فیلم به جای هیجان زده شدن از شدت خنده نفستان بند بیاید و به نظر نمی رسد سازندگان فیلم به دنبال چنین واکنشی باشند. کدام یک از این مسائل به بازی Battleship مرتبط است؟ بازی را که به خاطر دارید. رقابت غرق شدن یا غرق کردن کشتی هایی که روی یک خط قرار داشتند و ابتدا روی کاغذ بازی می شد و بعداً به شکل یک بازی فکری مقوایی درآمد و بعد از آن هم بازی ویدئویی آن ساخته شد. فیلم در بیشتر طول زمان خود هیچ شباهتی به بازی یاد شده ندارد، اما به تدریج یک روش نسبتاً خلاقانه برای نبرد در مقابل موجودات فضایی کشف می شود که حداقل کمی به آن بازی قدیمی و هوشمندانه و قانون "کشتی من را غرق کن" شباهت دارد. در فیلمی که ذوق و سلیقه ی چندانی در ساخت آن به کار نرفته و در عین حال میلیون ها دلار فروش خواهد کرد، همین ارجاع کوچک هم خالی از لطف نیست.

منتقد: نیل گنزلینگر // مترجم: الهام بای // منبع: سایت نقد فارسی